"ၾကမၼာဝဋ္ေၾကြး ေျပးမလြတ္ပါ"

"ၾကမၼာဝဋ္ေၾကြး ေျပးမလြတ္ပါ"

          တပည့္မ မမုိးႏွင့္ တပည့္မ မငယ္တုိ႔ထံ ဘုန္းဘုန္းစာေရးလုိက္ပါတယ္။ ေရးခ်င္တာကေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ၆-လပုိင္းကတည္းက ေရးခ်င္ေနတာ။ ဒီၾကားထဲမွာ တျခားအလုပ္ေတြ လုပ္ေနရတာနဲ႔ ပူေနလုိ႔ နားေနရတာေၾကာင့္ မေရးျဖစ္တာ။

          (၅-၆-၂၀၀၉) ေန႔တုန္းကေပါ့ ဘုန္းဘုန္းအိပ္မက္ထဲမွာ ေရႊပါရမီေတာရဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိကကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္။ ေျခေထာက္မွာလည္း ပတ္တီးႀကီးနဲ႔ လက္မွာလည္း ပြန္းရာ ျခစ္ရာေတြနဲ႔၊ ဒါနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းလဲ တပည့္ေတြကုိ ေျပာျပၿပီး စုံစမ္းခုိင္းရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ အေၾကာင္းစုံသိရေတာ့တယ္။ (၅.၆.၂၀၀၉)ေန႔မွာ ေရႊပါရမီေတာရ ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိကနဲ႔ ရေဝႏြယ္(အင္းမ)ဆရာေတာ္ အရွင္ရာဇိႏၵတုိ႔ အမွဴးျပဳတဲ့ ဘုရားဖူးအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕လုံး ေဗာဓိတစ္ေထာင္ ရပ္ေတာ္မူဘုရားႀကီး ဓာတ္ေလွကား အရွိန္နဲ႔ ေလွ်ာက်ရာမွ ဒဏ္ရာမ်ား ရခဲ့ေၾကာင္း၊ မႏၲေလးေဆးရုံႀကီးမွာ ေဆးကုသခံယူေနေၾကာင္း၊ ဒကာငါးေယာက္ႏွင့္ နယ္ခံဆရာေတာ္တစ္ပါးလည္း အသီးသီးဒဏ္ရာ ရၾကေၾကာင္း၊ အရွင္ဆႏၵာဓိက ညာဘက္ဒူးနဲ႔ ေျခက်င္းဝတ္ႏွစ္ဖက္စလုံး ထိခုိက္ဒဏ္ရာရေၾကာင္း၊ အရွင္ရာဇိႏၵကေတာ့ ညာေျခက်ဳိးသြားလုိ႔ စတီးေခ်ာင္းထည့္ထားရေၾကာင္း သိရေတာ့တယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာလည္း ဓာတ္ပုံေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပတာေတြ႕ရတယ္။

          ဘုန္းဘုန္းလည္း အိပ္မက္မက္ၿပီး စိတ္ပူတာနဲ႔ အရွင္ဆႏၵာဓိကထံစာေရးၿပီး အားေပးလုိက္ေသးတယ္။ အရွင္ဆႏၵာဓိကကေတာ့ ေလာကဓံကုိ မႈပုံမရဘူး။ သြားတုိက္ေနပုံကုိေတာင္ ဓာတ္ပုံရုိက္ခုိင္းေနလုိ႔ ထုိင္ေစာင့္ေနရေသးတယ္လုိ႔ တပည့္ေမာင္ဝင္းညြန္႔က ေျပာျပလုိ႔ သိရတယ္။ ဂ်ာနယ္ထဲမွာလည္း ၿပဳံးလုိ႔ ရႊင္လုိ႔ အေတြ႕အႀကဳံသစ္တစ္ခုရေၾကာင္း ေျပာျပေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေလာကဓံကုိ အၿပဳံးနဲ႔ ႀကဳိဆုိေထြးပိုက္ႏုိင္လုိ႔ တရားသမားပီသတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့။

          တပည့္ေမာင္ဝင္းညြန္႔ကုိ ဘုန္းဘုန္းအေၾကာင္းေတြလည္း စိတ္ဝင္တစား ေမးတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ က်န္းမာေရးေကာင္းရဲ႕လား၊ ဘယ္ၿမဳိ႕မွာေနရလဲ၊ ဘယ္လုိစား၊ ဘယ္လုိေနရလဲ၊ အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ဘာလုိေသးလဲ အစုံပဲ ဂရုတစုိက္ေမးတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔က လူခ်င္း တစ္ခါမွ မဆုံျဖစ္ေပမယ့္ အဆက္အသြယ္ေတာ့ ရွိၾကပါတယ္။ သာသနာအတြက္ အားကုိးရတဲ့ဆရာေတာ္ေတြဆုိေတာ့ စိတ္ပူတာေပါ့။ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ အရွင္ရာဇိႏၵ ဓာတ္ပုံျမင္ရတာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြကုိေတာင္ စိတ္ထဲကေန အျပစ္တင္ေနမိတယ္။ ဒီပုံႀကီးကုိမွ ထည့္ရေကာင္းလားေပါ့။ ဘုန္းဘုန္းအိပ္မက္ထဲမွာ အရွင္ရာဇိႏၵ မပါေပမယ့္ အရွင္ရာဇိႏၵပါ ေဆးရုံတက္ရေၾကာင္း ေနာက္မွသိရတာ။ အရွင္ရာဇိႏၵက သူေရးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ေအာ္တုိေရးၿပီး ဘုန္းဘုန္းထံ လက္ေဆာင္ပုိ႔ဖူးတယ္။ သူေရးထားတဲ့မွတ္တမ္းေလး က "အရွင့္လုိ သာသနာအတြက္ အက်ဳိးရွိမည့္ စာအုပ္မ်ဳိး ေရးလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕"တဲ့။

          ဂ်ာနယ္ေတြ ေျပာစကားအရ အသက္အႏၲရာယ္ မစုိးရိမ္ရလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပရိသတ္ေတြ တုိးေဝွ႔လုယက္ၿပီး ဖူးေတြ႕ၾကတာ၊ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ၊ ေဆးဝါးနဲ႔ လွဴဖြယ္ဝတၳဳေတြ လွဴၾကတာ၊ ေဆးရုံကဆင္းေတာ့ စင္းလုံးငွား ေလယာဥ္ႀကီးနဲ႔ျပန္သြားတာ Wheel Chair ေပၚမွာ က်ပ္ေငြႏွစ္သိန္းခြဲတန္ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္မႈ ဖိနပ္စီးထားတာ၊ အရွင္ရာဇိႏၵႏွင့္အတူ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနတာ ေတြကုိေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ဒုတိယဝါကုိ အေမရိကန္မွာ ဝါကပ္မွာလည္း ဖတ္လုိက္ရတယ္။ စားစရာ ေသာက္စရာေတြကုိ ေဆးရုံက လူနာေတြကုိ ျပန္လွဴခဲ့ေၾကာင္းလည္း သိရတယ္။

          ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ အားလည္းက်ပါ့၊ သြားရည္လည္းက်ပါ့၊ ျပန္လွဴခဲ့တဲ့စားစရာေတြ သူတုိ႔ႏွစ္ပါး ဆြမ္းပြဲထဲက စားစရာေတြကုိ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေရာင္ေနမိတယ္။ တကယ့္ကုိ တဝဲလည္လည္ပဲ၊ အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ကံၾကမၼာရဲ႕ ဆန္းၾကယ္လြန္းပုံကုိ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ညီေနာင္ႏွစ္ပါးနဲ႔ အဖြဲ႕ဟာ ဘုရားလက္ထက္က ဘုရားဖူးအဖြဲ႕ႀကဳံရသလုိမ်ဳိးပါပဲလားဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ကံၾကမၼာအေၾကာင္း ေျပာခ်င္လြန္းလုိ႔ ဒီစာမူကုိ ေရးလုိက္တာပါ။

"အေသဆန္းတဲ့ က်ီးကန္းငွက္"

          ဗုဒၶဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္အခါတုန္းက အခုလုိ သီတင္းဝါလကၽြတ္ၿပီဆုိရင္ အနယ္နယ္အရပ္ ရပ္က ရဟန္းသံဃာေတြဟာ ဘုရားသီတင္းသုံးရာ ေက်ာင္းေတာ္ဆီသုိ႔ ဘုရားဖူးလာေရာက္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီဘုရားဖူးလာေရာက္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြထဲမွာ အဖြဲ႕သုံးဖြဲ႕ဟာ ထူးဆန္းတဲ့အျဖစ္အပ်က္ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေတြ႕ႀကဳံခံစားခဲ့ရတယ္။

          ပထမတစ္ဖြဲ႕က ေတာလမ္းကေန ၾကြလာခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းခရီးရြာတစ္ရြာမွာ တစ္ေထာက္နား ၾကတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြက ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾက၊ ကပ္ၾက လွဴၾက၊ တရားနာၾကတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ ေခါင္မုိးကုိ မီးစြဲေလာင္သြားပါတယ္။ မီးက ေၾကာ္ေလွာ္ေနရင္း ဆီကုိ မီးကူးရာမွ ဆီအုိးမီးကေခါင္ကုိ တက္စြဲျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းမုိးေပၚမွာလည္း ျမက္ကရြတ္ေခြတစ္ခု ညွပ္ထားပါတယ္။ မီးဟာ ျမက္ကရြတ္ေခြကုိ ေလာင္ရာမွ ေလပါပါလာၿပီး ေလရဲ႕အဟုန္ေၾကာင့္ ျမက္ကရြက္ေခြဟာ မုိးေပၚပ်ံတက္သြားပါတယ္။ ျမင္ရသူအေပါင္းကေတာ့ မီးကြင္းပ်ံလုိ႔ ထင္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီမီးကြင္းေလးဟာ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံေနတဲ့ က်ီးငွက္ကေလးရဲ႕ လည္ပင္းကုိ သြားစြပ္ပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္ပစ္ရင္ လဲြဦးမယ္။ အခုေတာ့ ကြက္တိမွ တကယ့္ကုိ ကြက္တိပါပဲ။ က်ီးငွက္ကေလးဟာ မီးေလာင္ရာမွ မီးကြင္းနဲ႔အတူ ရြာထဲက်လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီရႈခင္းကုိ ျမင္ရတဲ့ ပထမဘုရားဖူးအဖြဲ႕ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ေၾသာ္ အကုသုိလ္ကံဟာ တယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတကား၊ က်ီးငွက္ကေလး ျပဳခဲ့တဲ့ ကံကုိ ဘုရားရွင္မွ တစ္ပါး သိႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားရွင္ကုိ ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းၾကည့္ရမယ္လုိ႔ ဆင္ျခင္ၿပီး အဲဒီရြာက ထြက္ခြါခဲ့ၾကပါတယ္။

"ကံထူးရွင္ ေလွသူႀကီးကေတာ္"

          ဒုတိယဘုရားဖူးအဖြဲ႕ကေတာ့ ေရလမ္းကေန ၾကြလာခဲ့ၾကတာပါ။ လမ္းခရီး သမုဒၵရာထဲမွာ ေလွဟာ ဘယ္လုိမွခုတ္ေမာင္းလုိ႔မရဘဲ ေက်ာက္ခ်ထားသလုိႀကီး ရပ္ၿမဲရပ္ေနတယ္တဲ့။ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါတုန္းက ခုလုိျဖစ္လာၿပီဆုိ လူယုတ္မာတစ္ေယာက္ ပါလာၿပီလုိ႔ ယူဆၿပီး ဘယ္သူ႔အကုသုိလ္ ေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္ရတယ္ဆုိတာ သိရေအာင္ မဲႏႈိက္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ မဲႏႈိက္တဲ့အခါ ေလွသူႀကီး ကေတာ္က မဲေပါက္သြားပါတယ္။ ေလွသူႀကီးကေတာ္ မဲေပါက္တာဆုိေတာ့ ခရီးသည္ေတြကလည္း ေလွသူႀကီးမ်က္ႏွာကုိပဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ေပါ့။ ေလွသူႀကီး ဘယ္လုိဆက္လုပ္မလဲဆုိတာ သိခ်င္ေနၾကလုိ႔ ေလွသူႀကီးကုိပဲ အကဲခတ္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အသက္ဟာ ေလွသူႀကီးရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ရွိတာဆုိေတာ့ ေလွသူႀကီးကုိပဲ အားကုိးေနၾကတာေပါ့။ ေလွသူႀကီးကလည္း သူ႔မိန္းမ မဲက်ေတာ့ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး မဲႏႈိက္ခုိင္းျပန္တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာလည္း ေလွသူႀကီးကေတာ္ပဲ မဲေပါက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သုံးႀကိမ္တုိင္တုိင္ မဲေဖာက္ရာ သုံးႀကိမ္လုံးလုံး ေလွသူႀကီးကေတာ္ပဲ မဲေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ခုေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ မဟာကံထူးရွင္ ေရြးခ်ယ္ပြဲႀကီးမွာ ေလွသူႀကီးကေတာ္ ေရြးခ်ယ္ခံရတယ္ေပါ့။

          သုံးႀကိမ္ႀကီးဆုိေတာ့လည္း ေလွသူႀကီးခမ်ာ သူ႔မိန္းမကုိ မငဲ့ႏုိင္ရွာေတာ့ဘူးေပါ့။ တစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ လူအမ်ား အေသမခံႏုိင္ဘူး၊ သူမကုိပဲ ေရထဲခ်ပစ္ၾကပါလုိ႔ အမိန္႔ေပးရွာပါတယ္။ ေလွသူႀကီးကေတာ္ကလည္း ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ တအားငုိရွာေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလွသူႀကီး ကေတာ္ဟာ ပထမအရြယ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အရြယ္ေကာင္းခ်ိန္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒႆနီယာ-ရႈခ်င္စဖြယ္ လွပတယ္တဲ့။ ပါသာဒိကာ-ၾကည္လင္စဖြယ္ က်က္သေရရွိတယ္ တင့္တယ္တယ္တဲ့။ ေသြးႏုႏု သားႏုႏု လွပတင့္တယ္တဲ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ကုိမွ ေရြးၿပီး မဲေပါက္ရတယ္လုိ႔ ကံၾကမၼာဟာ ရက္စက္လြန္းရာ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

          ဒီလုိနဲ႔ ေလွသူႀကီးကေတာ္ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ လက္ဝက္ရတနာေတြကုိ ျဖဳတ္ယူ ေလွသူႀကီး ကေတာ္ရဲ႕လည္ပင္းမွာ ႀကဳိးကြင္းစြပ္၊ တစ္ဖက္ႀကဳိးစကုိ သဲအုိးမွာခ်ည္ၿပီး ေလွသူႀကီးကေတာ္ကုိ ေရထဲပစ္ခ်လုိက္ၾကပါတယ္။ ေလွသူႀကီးကေတာ္ဟာ သဲအုိးနဲ႔အတူ ေရမွာျမဳပ္သြားၿပီး ငါးစာျဖစ္သြားရ ရွာပါတယ္။

          ေလွေပၚမွာပါလာတဲ့ ဘုရားဖူးရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ဒီျမင္ကြင္းကုိၾကည့္ၿပီး သံေဝဂႀကီးစြာ ရခဲ့ရွာပါတယ္။ ေလွသူႀကီးကေတာ္ရဲ႕ အတိတ္ကံကုိ ဘုရားထံေမွာက္ေရာက္ေတာ့မွပဲ ေမးေလွ်ာက္ ေတာ့မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားၾကပါတယ္။

          "မ်က္လွည့္ျပတဲ့ ေက်ာက္တုံးႀကီး"

တတိယဘုရားဖူးအဖြဲ႕ကေတာ့ ကုန္းလမ္းခရီးက လာၾကပါတယ္။ ေတာင္ေတြအထပ္ထပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးလာခဲ့ရတာပါ။ ရြာတစ္ရြာမွာ တစ္ေထာက္ဝင္နားၾကပါတယ္။ ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္ကလည္း ပ်ဴပ်ဴငွာငွာဧည့္ဝတ္ျပဳပါတယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းရေအာင္ လုိဏ္ဂူတစ္ခုထဲမွာ ေနရာေပး လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိဏ္ဂူထဲမွာ ေညာင္ေစာင္း(ခုတင္)ခုနစ္လုံး အဆင္သင့္ရွိလုိ႔ ရဟန္းခုနစ္ပါး အဖြဲ႕ တစ္စုတစ္စည္းတည္း တည္းခုိႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတာပါ။ ဘုရားဖူး ရဟန္းေတာ္ခုနစ္ပါးလည္း ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူက်ိန္းစက္ေတာ္မူပါတယ္။ ညဥ့္နက္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေတာင္စြန္းေလာက္ရွိတဲ့ ေက်ာက္တုံးႀကီးတစ္တုံးဟာ ရဟန္းေတာ္ခုနစ္ပါး သီတင္းသုံးရာ လုိဏ္ဂူဝကုိ က်လာၿပီး ပိတ္မိရက္သား ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

          ေတာေက်ာင္းရဟန္းေတာ္ေတြကလည္း အာဂႏၲဳ(ဧည့္သည္)ရဟန္းေတာ္ေတြ ခုလုိျဖစ္ရတာ ဘယ္စိတ္ေကာင္းႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရြာခုနစ္ရြာကုိ အကူအညီေတာင္းၿပီး ေက်ာက္တုံးႀကီးကုိ ဖယ္ရွားဖုိ႔ ႀကဳိးစားၾကပါတယ္။ ေက်ာက္တုံးႀကီးကေတာ့ ငုတ္တုတ္က ငုတ္တုတ္ပဲ နည္းနည္းေလးမွ မေရြ႕ဘူးတဲ့။ အထဲက ရဟန္းခုနစ္ပါးကလည္း တြန္းၾက၊ အျပင္က ရြာသားမ်ားကလည္း ဆြဲၾက ဖယ္ၾက လုပ္ၾကေပမယ့္ နည္းနည္းေလးမွ မလႈပ္ရွားဘူးတဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ အစာငတ္ ေရငတ္နဲ႔ ခုနစ္ရက္တိတိ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ခုနစ္ရက္ျပည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေက်ာက္တုံးႀကီး သူ႔အလုိလုိ လိမ့္သြားလုိ႔ ဂူေပါက္အလုိလုိ ပြင့္သြားပါေတာ့ တယ္။

          အဲဒီေတာ့မွပဲ ရဟန္းေတာ္ခုနစ္ပါးဟာ အသက္ခ်မ္းသာရာရသြားပါေတာ့တယ္။ "ငါတုိ႔ရဲ႕ မေကာင္းမႈကံကုိ ဘုရားမွတစ္ပါး ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားထံေရာက္မွပဲ ေမးေလွ်ာက္ေတာ့ မယ္" ဆုိတဲ့အႀကံနဲ႔ ရဟန္းေတာ္ခုနစ္ပါးဟာ အဲဒီရြာက ထြက္လာၾကပါေတာ့တယ္။

          ဒီဘုရားဖူးအဖြဲ႕ သုံးဖြဲ႕ဟာ ေဇတဝန္ေက်ာင္းမွာ စုံၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ ေတြ႕ႀကဳံခံစားခဲ့ရတာေတြကုိ ဘုရားရွင္ထံ ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ ဒီအခါ ဘုရားက က်ီးငွက္၊ ေလွသူႀကီးကေတာ္၊ ရဟန္းေတာ္ခုနစ္ပါး တုိ႔ရဲ႕ အတိတ္က အကုသုိလ္က်ဴးလြန္ပုံကုိ ခုလုိ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။

"က်ီးငွက္ကေလးရဲ႕ ကံၾကမၼာ"

          က်ီးငွက္ကေလးဟာ အတိတ္ဘဝတစ္ခုတုန္းက လယ္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလယ္သမားမွာ ကပ္တတ္တတ္ ႏြားတစ္ေကာင္ရွိပါတယ္။ အဲဒီႏြားဟာ ဘယ္လုိရုိက္ေမာင္းေမာင္း မရုန္းဘူး မကဘူးတဲ့။ လယ္သမားက ရုိက္လုိက္ ႏြားကတစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္းေလာက္သြားလုိက္ ျပန္ဝပ္အိပ္လုိက္ လုပ္ေနပါသတဲ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လယ္သမားဟာ ေဒါသအမ်က္ထြက္လာၿပီး "ဒီေလာက္ေတာင္ အိပ္ခ်င္တဲ့ႏြား မထေသာအိပ္ျခင္းနဲ႔ အိပ္ရမယ္" လုိ႔ ႀကိမ္းဝါးကာ ေကာက္ရုိးေျခာက္ ေတြကုိ စုပုံ၊ ႀကဳိးေခြပုံစံလုပ္ ႏြားလည္ပင္းမွာ စြပ္ေပးလုိက္ၿပီး မီးတုိက္သတ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ႏြားလည္း အဲဒီေနရာမွာပဲ မီးေလာင္ေသသြားရပါေတာ့တယ္။

          ဒီအကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ လယ္သမားဟာ ငရဲက်ခဲ့ရတယ္။ ငရဲမွ လြတ္ေတာ့လည္း က်ီးကန္းဘဝ ခုနစ္ဘဝမွာ ခုလုိ ခုနစ္ႀကိမ္တုိင္တုိင္ မီးကြင္းစြပ္ေသခဲ့ရတယ္။

          က်ီးငွက္ကေလးရဲ႕ ကံၾကမၼာကုိ မွတ္မိလြယ္ေအာင္ ဘုန္းဘုန္းက သံေပါက္ကဗ်ာေလး စပ္ထားတယ္။ တပည့္မတုိ႔ အမွတ္တရျဖစ္တာေပါ့။ ဘုန္းဘုန္းကုိ အမွတ္ရတုိင္း ဒီကဗ်ာေလးရြတ္ဆုိၿပီး သတိသံေဝဂပြားလုိ႔ရတယ္ေလ။

          က်ီးငွက္ကေလးဘာလုိ႔ေသ

          မီးကြင္းစြပ္လုိ႔ေသ။

          ဒီမီးကြင္းကုိ ဘယ္သူစြပ္

          သူ႔အလုိလုိစြပ္။ 

          က်ီးငွက္ကေလးရဲ႕ ကံၾကမၼာ

          ဘုရားရွင္က ေဟာခဲ့တာ။

          မီးကြင္းစြပ္ကာ ႏြားကုိသတ္

          လူသားမဆန္ လုပ္ရပ္။

          ႏြားသတ္သမား လူယုတ္မာ

          ငရဲကုိသာ လားရတာ။

          လြတ္လာျပန္က ခုနစ္ဘဝ

          မီးကြင္းစြပ္ေသရ။။

"မခြဲႏုိင္ မခြါရက္ ခ်စ္တတ္သူ"

          ေလွသူႀကီးကေတာ္ဟာ အတိတ္ဘဝတစ္ခုတုန္းက လယ္သူေဌးကေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာလည္း အိမ္ေမြးေခြးတစ္ေကာင္ရွိပါတယ္။ အဲဒီေခြးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ဘဝေက်ာ္တုန္းက လယ္သူေဌးကေတာ္ရဲ႕ လင္ေယာက်္ားျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ေခြးပါ။ အဲဒီဘဝတုန္းက ေရစက္ေၾကာင့္ ေခြးဟာ လယ္သူေဌးကေတာ္ကုိ သံေယာဇဥ္တြယ္ၿငိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခြးေလးဟာ လယ္သမားကေတာ္ ဘာလုပ္လုပ္ ဘယ္သြားသြား အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနပါတယ္။ ေနာက္ကေနလည္း တစ္ေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနပါတယ္။ ၾကာေတာ့ ရြာက ရိပ္မိသြားၿပီး လယ္သူေဌးကေတာ္ကုိ စၾက ေနာက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေခြးနဲ႔ေပးစားတာ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ "ေခြးမုဆုိးေတာ့ ဒီေန႔ ေတာလုိက္သြားၿပီေဟ့၊ ငါတုိ႔ ဒီေန႔ အမဲဟင္းနဲ႔ ထမင္းစားရေတာ့မယ္" ဆုိၿပီး မၾကားတၾကားေျပာၿပီး တီးတုိးစၾကတာပါ။ သူေဌးကေတာ္ကလည္း လုိက္မလာေအာင္ ရုိက္ေယာင္ျပတာတုိ႔၊ ခဲေတြ တုတ္ေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ ေျခာက္လွန္႔တာတုိ႔လုပ္ၿပီး ဟန္႔တားပါတယ္။ ေခြးေလးက လွည့္ျပန္မသြားဘဲ၊ ေနာက္ဆုတ္လုိက္၊ ျပန္လုိက္လုိက္၊ ရပ္ေနလုိက္၊ ျပန္လုိက္လုိက္ လုပ္ေနပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ အေပၚမွာ ထားတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္လုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ဒီသံေယာဇဥ္၊ ဒီအၾကင္နာ၊ ဒီေမတၱာတရားေၾကာင့္ ေခြးေလးက သူေဌးကေတာ္နားက ဘယ္လုိမွ မခြာႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မခြဲႏုိင္၊ မခြာရက္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ခ်စ္ရတဲ့သူလုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့ေနာ္။

"အရွက္နဲ႔ အမ်က္ေၾကာင့္ ရက္စက္မိသူ"

          သူေဌးကေတာ္ဟာ ေခြးေၾကာင့္ ရွက္လည္းရွက္၊ ေဒါသလည္းထြက္ ျဖစ္လာၿပီး တစ္ေန႔မွာ သူေဌးထံ ယာဂု(ဆန္ျပဳတ္)ပုိ႔ၿပီးအျပန္ ေခြးကုိ လုပ္ႀကံလုိက္ပါေတာ့တယ္။ လုပ္ႀကံပုံက အုိးအလြတ္တစ္လုံးနဲ႔ ႀကဳိးတစ္ေခ်ာင္းကုိ ယူလာၿပီး အုိးထဲကုိ သဲအျပည့္ျဖည့္ၿပီး ႀကဳိးနဲ႔ခ်ည္လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ေခြးကုိ ၾကင္နာဟန္နဲ႔ တအုိ႔အုိ႔ အသံျပဳၿပီး ေခၚလုိက္ပါတယ္။ ေခြးကေလးဟာ ဘဝေဟာင္းက ခ်စ္သူေဟာင္းရဲ႕ အသံကုိ ခ်ဳိၿမိန္စြာ ခံစားရၿပီဆုိၿပီး အၿမွီးကေလး လႈပ္ကာလႈပ္ကာနဲ႔ ခ်စ္ရသူထံ ခ်ဥ္းကပ္သြားပါတယ္။ ဒီအခါ သူေဌးကေတာ္က ေခြးလည္ပင္းမွာ သဲအုိးစြပ္ေပးလုိက္ၿပီး ေရထဲပစ္ခ်လုိက္ ပါေတာ့တယ္။ အခ်စ္ႀကီးတဲ့ ေခြးေလးဟာ သူ႔ခ်စ္သူရဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈကုိ ခံလုိက္ရပါေတာ့တယ္။ သူေဌးကေတာ္ရဲ႕ ဒီအကုသုိလ္ေၾကာင့္ ငရဲလားခဲ့ရၿပီး ငရဲမွလြတ္တဲ့အခါ ဘဝတစ္ရာလုံးလုံး သဲအုိးစြပ္ၿပီး ေရႏွစ္အသတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။

          ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ အၿမဲတန္း သတိကပ္ႏုိင္ေအာင္ သံေပါက္ကဗ်ာေလး ေရးေပးလုိက္တယ္။ ကံတရားရဲ႕ ဆန္းၾကယ္ပုံကုိ သတိထားဆင္ျခင္ၾကည့္လုိ႔ရတာေပါ့။

          ေလွသူႀကီးကေတာ္ဘာလုိ႔ေသ

          သဲအုိးနစ္လုိ႔ေသ။

          ဒီသဲအုိးကုိ ဘယ္သူစြပ္

          ကံတရားက စြပ္။

          ေလွသူႀကီးကေတာ္ရဲ႕ ကံၾကမၼာ

          ဘုရားရွင္က ေဟာခဲ့တာ။

          သဲအုိးစြပ္ကာ ေခြးကုိသတ္

          လူသားမဆန္ လုပ္ရပ္။

          ေခြးကုိသတ္တဲ့ ေမယုတ္မာ

          ငရဲကုိသာ က်ရတာ။

          ဘဝတစ္ရာ ၾကမၼာေၾကြး

          သဲအုိးစြပ္ေသ ျပန္ဆပ္ေပး။

"အသားေကာင္းစားခ်င္တဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားေတြ"

          တရားနာပရိသတ္ထဲမွာပါတဲ့ ဂူေပါက္အပိတ္ခံရတဲ့ ရဟန္းေတာ္ခုနစ္ပါးရဲ႕ အတိတ္ဘဝအကုသုိလ္ အေၾကာင္းကုိေတာ့ အခုလုိ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

          ရဟန္းေတာ္ခုနစ္ပါးဟာ အတိတ္ဘဝတစ္ခုမွာ ႏြားေက်ာင္းသား ခုနစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ႏြားေက်ာင္းသား ခုနစ္ေယာက္ဟာ ေတာအုပ္တစ္အုပ္လွ်င္ တစ္ရက္က်စီလွည့္ၿပီး ေတာအုပ္ခုနစ္အုပ္မွာ ႏြားေက်ာင္းၾကပါတယ္။ ေတာအုပ္တစ္ခုမွာ ႏြားေက်ာင္းရင္း ဖြတ္ႀကီးတစ္ေကာင္ကုိ ေတြ႕သြားပါတယ္။ ဖြတ္ေနာက္လုိက္ေတာ့ ဖြတ္ႀကီးက တြင္းထဲဝင္ေျပးသြားပါတယ္။ တြင္းမွာ အေပါက္ခုနစ္ေပါက္ရွိပါတယ္။ ႏြားေက်ာင္းသားခုနစ္ေယာက္က တက္ညီလက္ညီပဲ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္စီ ဖြတ္တြင္းကုိ ပိတ္လုိက္ၾက ပါတယ္။ ပိတ္တုန္းကေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ ဖြင့္ၿပီး ဖမ္းစားဖုိ႔ ရည္ရြယ္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေန႔မွာ တျခားေတာအုပ္တစ္ခုကုိ ေျပာင္းသြားရေတာ့ ဖြတ္တြင္းကုိ ေမ့သြားၾကပါတယ္။ ခုနစ္ရက္ျပည့္လုိ႔ ဖြတ္တြင္းရွိရာ ေတာအုပ္ကုိ ျပန္ေရာက္မွပဲ ဖြတ္တြင္းကုိ သတိရၾကပါေတာ့တယ္။ သတိရတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကုိယ္ပိတ္ခဲ့တဲ့ အေပါက္ကုိ ကုိယ္ျပန္ဖြင့္ၾကပါတယ္။ ဖြတ္ႀကီးဟာ ခုနစ္ရက္လုံးလုံး အစာငတ္ ေရငတ္နဲ႔ ပိတ္ေလွာင္ေနရလုိ႔ အရုိးအေရပဲ ၾကြင္းက်န္ပါေတာ့တယ္။ စားခ်င္စဖြယ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ဒယိမ္းဒယုိင္ ထြက္လာတဲ့ ဖြတ္ႀကီးကုိ ျမင္ရေတာ့ ႏြားေက်ာင္းသားေတြဟာ သတ္မစားရက္ေတာ့ဘဲ ဖြတ္ႀကီးရဲ႕ ေက်ာကုန္းကေလးကုိ ပြတ္သပ္ၿပီး "ခ်မ္းသာစြာ သြားပါေစ"ဆုိၿပီး လႊတ္လုိက္ၾကပါတယ္။ ႏြားေက်ာင္းသားေတြဟာ ဖြတ္ကုိ မသတ္တဲ့အတြက္ ငရဲမက်ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီအကုသုိလ္ကံေၾကာင္ တစ္ဆယ့္ေလးဘဝတုိင္တုိင္ အခုလုိ အစာငတ္ ေရငတ္နဲ႔ ခုနစ္ရက္လုံးလုံး ပိတ္ေလွာင္ခံခဲ့ရပါတယ္။ အကုသုိလ္ကံဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အလြယ္တကူနဲ႔ သတိသံေဝဂပြားရေအာင္ သံေပါက္ကဗ်ာေလး ေရးေပးလုိက္တယ္။ တူ တူမေလးေတြကုိ ရြတ္ျပလုိ႔ရတာေပါ့။

ဘုရားဖူးလာတဲ့ရဟန္းေတြ

ဂူထဲပိတ္မိေန။

ဒီဂူေပါက္ကုိ ဘယ္သူပိတ္

သူ႔အလုိလုိပိတ္။

ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ကံၾကမၼာ

ဘုရားရွင္မွ သိႏုိင္တာ။

ဘုရားရွင္က ေဟာေဖာ္ျပ

ႏြားေက်ာင္းသားဘဝ။

တြင္းေပါက္ပိတ္လုိ႔ ဖြတ္ကုိကြယ္

ေသေအာင္ညွဥ္းဆဲတယ္။

ခုနစ္ရက္လြန္မွ သတိရ

ဖြတ္တြင္း ဖြင့္ၾကည့္ၾက။

အစာေရငတ္တဲ့ ဖြတ္မွာကြယ္

ေသလုေမ်ာပါးရယ္။

ဒီကံေၾကြးေတြ ေပးဆပ္ရ

တစ္ဆယ့္ေလးဘဝ။

"ဥပေဒႏွစ္မ်ဳိး"

          ေလာကဥပေဒနဲ႔ ဓမၼဥပေဒလုိ႔ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။ ေလာကဥပေဒက ရဟန္းသံဃာတုိ႔ မိန္းမသားတုိ႔ဆုိ ဦးစားေပးတယ္။ ခ်မ္းသာေပးတယ္။ ေထာက္ထားငဲ့ညွာတယ္၊ အကာအကြယ္ေပးတယ္။ ေတာ္တန္ရုံေလာက္နဲ႔ အေရးမယူဘူး။ ဓမၼဥပေဒက်ေတာ့ ရဟန္းသံဃာဆုိၿပီးလည္း ဦးစားမေပးဘူး။ မိန္းမသားဆုိၿပီးလည္း ခ်မ္းသာမေပးဘူး။ အျပစ္ရွိသူ အားလုံးဟာ တစ္ေျပးညီပဲ။ မိန္းမသားကုိလည္း မညွာတာဘူး။ ရဟန္းသံဃာကုိလည္း မညွာတာဘူး။ ဓမၼဥပေဒမွာ လူမႈေရးဆုိတာ နားလည္မႈဆုိတာ မရွိဘူး။ ေယာက်္ားရင့္မာႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေသြးသားႏုနယ္တဲ့ မိန္းမသားပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပစ္ရွိရင္ေတာ့ ရွိတဲ့အတုိင္း နာနာက်င္က်င္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိတိက်က် ဆုံးမတတ္တယ္ဆုိတာကုိ ဒီဝတၳဳက သက္ေသျပသြားပါတယ္။

"ဘုရားေဟာေဒသနာ ၾကမၼာဝဋ္ေၾကြး ေျပးမလြတ္ပါ"

          ေဒသနာေတာ္အဆုံးမွာေတာ့ ဘုရားက အခုလုိ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

          န အႏၲလိေကၡ န သမုဒၵမေဇၥ်၊

          န ပဗၺတာနံ ဝိဝရံ ပဝိႆ။

          န ဝိဇၨတိ ေသာ ဇဂတိပၸေဒေသာ

          ယတၳ႒ိေတာ မုေစၥယ် ပါပကမၼာ။

          (တေယာဇနဝတၳဳ)(ဓမၼပဒ။၁၂၇။ဓမၼ႒။ ၂။၂၈။)

          အဓိပၸါယ္ကေတာ့-

          မုိးေပၚပ်ံတက္ေကာင္းကင္ ပတ္ေျပးေနလည္း ေသေဘး(ဝဋ္ေၾကြး)မွ မလြတ္ႏုိင္။ သမုဒၵရာ အလယ္ ေရဝယ္ငုတ္လွ်ဳိး ပုန္းကြယ္ေနလည္း ဝဋ္ေၾကြးမွ လြတ္ရုိးထုံးစံမရွိ။ ေတာင္ဝွမ္းလုိဏ္ဂူေတြထဲ ပုန္းေအာင္းခုိဝပ္ေနလည္း ဝဋ္ေၾကြးမွ မလြတ္ႏုိင္။ ေလာက၌ မေကာင္းမႈကံ(ဝဋ္ေၾကြး)မွ လြတ္ေသာအရပ္ ေဒသမည္သည္မရွိလုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။

          ဘဝၾသဃာ၊  စၾကာရဟတ္၊ သုံးပါးဝဋ္တြင္၊ လူနတ္ျဗဟၼာ၊ သတၱဝါအား၊ ၾကမၼာအေလ်ာက္၊ အခါေရာက္က၊ ေျမေအာက္ပုန္းလွ်ဳိး၊ ခြန္အားကုိးလည္း၊ လြတ္ရုိးမထင္၊ ေရတြင္စုပ္စုပ္၊ နက္ရာငုတ္လည္း၊ လြတ္ရုပ္မျမင္၊ ေကာင္းကင္ပ်ံတက္၊ စက္ႏွယ္ပတ္လည္း၊ မလြတ္ႏွင္ႏွင္၊ ေသမင္းငင္ခဲ့၊ အရွင္စေတ၊ မေနရရာ၊ ခႏၶာၿပဳိကြဲ၊ ယြင္းေဖာက္လြဲသည္၊ ၾကဥ္ဖဲမေရွာင္စသာတည္း။

                             (အရွင္မဟာရ႒သာရ၊ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီး)

"ေလယာဥ္ပ်ံလည္း ေဝဟင္ယံမွာ မေသခင္ပဲ ပ်ံႏုိင္သည္"

          ၿပီးခဲ့တဲ့ ဧၿပီ ေမလေလာက္တုန္းက ဂ်ာနယ္ထဲမွာသတင္းတစ္ပုဒ္ဖတ္လုိက္ရတယ္။ Air France Flight လုိင္းက အမွတ္ 44 ေလယာဥ္ႀကီး ပ်က္က်တဲ့သတင္းပါ။ ဘရာဇီးကေန ျပင္သစ္ကုိ ပ်ံသန္းေနစဥ္ ေကာင္းကင္မွာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတာ၊ ဆက္သြယ္ေရးျပတ္ေတာက္ၿပီး ေပ်ာက္ဆုံးသြားတာပဲ သိရတယ္။ ဘယ္မွာပ်က္တယ္၊ ဘယ္ထဲက်တယ္၊ ဘာေၾကာင့္ပ်က္တယ္ဆုိတာ လုံးဝမသိရပါဘူး။ မုိးႀကဳိးပစ္ခံရလုိ႔၊ မုန္တုိင္းမိလုိ႔၊ စက္ခ်ဳိ႕ယြင္းလုိ႔၊ အၾကမ္းဖက္ခံရလုိ႔ စုံေနတာပါပဲ ခန္႔မွန္းေနၾကတာ။ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ Black Box ဆုိတဲ့ ေသတၱာနက္ကလည္း အစအနကုိ ရွာမေတြ႕ဘူး။ ေပ်ာက္ဆုံးေနတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေရာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ပ်က္ အပုိင္းအစေလးေတြကုိ အတၱလန္တိတ္ သမုဒၵရာထဲမွာ ရွာေတြ႕ၾကတယ္။ လူေပါင္း(၂၂၈)ေယာက္ေသတယ္။ အေလာင္းအနည္းအက်ဥ္းပဲ ရွာေတြ႕တယ္။ ခန္႔မွန္းရခက္တဲ့ ေလယာဥ္ပ်က္မႈႀကီးပါ။ အဲဒီထဲကေန ကံထူးရွင္ႏွစ္ေယာက္ လြတ္ေျမာက္ ခဲ့ပုံက ဆန္းၾကယ္လြန္းတယ္။ တကၠစီေနာက္က်လုိ႔ ေလဆိပ္ကုိ အခ်ိန္မီမေရာက္တဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံပါ။ အဲဒီခရီးစဥ္မွာ ခရီးသည္ တကယ္ပါရမွာက (၂၃၀)။ ဒီႏွစ္ေယာက္ေနာက္က်သြားလုိ႔ (၂၂၈)ေယာက္နဲ႔ပဲ ထြက္ခဲ့ရတာ။ ဒီႏွစ္ေယာက္သာ အခ်ိန္မီရင္(၂၃၀)လုံးေသမွာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ကုိ မဟာကံထူးရွင္လုိ႔ ေခၚၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးကံထူးတာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ကံထူးတာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီလင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ တျခားေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္သြားၿပီး တျခားႏုိင္ငံမွာ ကားခ်င္းတုိက္မိၾကရာမွ မယားေသသြားၿပီး လင္တစ္ေယာက္သာ က်န္ခဲ့လုိ႔ပဲ။

          ေလယာဥ္ပ်က္က်ၿပီး ေသမယ့္ကံ မပါေပမယ့္ ကားတုိက္ၿပီး ေသရမယ့္ကံပါလာသူျဖစ္လုိ႔ ေလဆိပ္ကုိ ေနာက္က်မွေရာက္ရတာလည္းျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ ေလယာဥ္ပ်က္က်ၿပီး ေသဖုိ႔လည္း ကံမပါ။ ကားတုိက္ၿပီးေသဖုိ႔လည္း ကံမပါတဲ့ က်န္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘုန္းကံေၾကာင့္ တကၠစီေနာက္က်တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။

          ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေသဖုိ႔ရာ ကံပါလာလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္ခရီးနဲ႔ပဲသြားသြား ေသကုိ ေသရမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာတရားကုိေတာ့ သိလုိက္ရတာေပါ့။က်န္ရစ္သူ တစ္ေယာက္ကေတာ့ စုိးရိမ္ဖြယ္မရွိ ဒဏ္ရာ အနာတရ အနည္းအက်ဥ္းရတယ္ ဆုိရုံေလာက္ပဲ ရခဲ့ပါတယ္။ သူကမွ တကယ့္မဟာကံထူးရွင္ အစစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေသေဘးကေန ႏွစ္ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ပြတ္သီကတ္သီေလး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရသူပါ။

          "လႈိင္ထိပ္ေခါင္ အမုိက္ကေလးကုိ ပိုက္ေထြးေတာ္မူလွည့္ပါ"

          လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္လုိ႔ အမ်ားသိၾကတဲ့ လႈိင္ထိပ္ထား မင္းသမီးေလးအေၾကာင္းလည္း ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ လႈိင္မင္းသမီးေလးဟာ သာယာဝတီမင္းနဲ႔ အေနာက္နန္းမိဖုရား မျမကေလးတုိ႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးေပါ့။ ငယ္နာမည္က မဖြားႀကီးပါ။ (၄)ႏွစ္သမီးအရြယ္မွာ ခမည္းေတာ္ သာယာဝတီမင္းက လႈိင္ၿမဳိ႕ကုိ ခ်ီးျမွင့္လုိ႔ လႈိင္ၿမဳိ႕စားမွ လႈိင္မင္းသမီးျဖစ္လာတာပါ။ ေနာင္အခါေတာ့ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ေပါ့။ (၄)ႏွစ္သမီးအရြယ္ေလးနဲ႔ ၿမဳိ႕စားအရာ ခ်ီးေျမွာက္ခံရလုိ႔ ကံေကာင္းသူလုိ႔ ဆုိႏုိင္ေပမယ့္ သူ႔ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ဳိးမွာေတာ့ ကံၾကမၼာညွဳိးငယ္ရွာသူပါ။ လႈိင္မင္းသမီးေလး (၁၂)ႏွစ္အရြယ္မွာ အေမနဲ႔အဖြားအသတ္ခံရတယ္။ အရွင္လတ္လတ္ ေရခ်အသတ္ခံရတာ။ လႈိင္ေလးကုိ အေမ့ရင္ခြင္ထဲကေန အတင္းဆြဲထုတ္ၿပီး အေမနဲ႔အဖြားကုိေခၚသြားတာ ရင္နင့္စရာရႈခင္းပါ။ အေၾကာင္းျပတာကေတာ့ နန္းလုမႈမွာ ႀကံရာပါျဖစ္လုိ႔တဲ့။ တကယ္ေတာ့ မိဖုရားေခါင္ႀကီးက မနာလုိလုိ႔ သတ္တာပါ။ မနာလုိစရာ အေၾကာင္းကလည္း ရွိတယ္ေလ၊ သာယာဝတီမင္းက မိဖုရားေခါင္ႀကီးထက္ မျမကေလးကုိ ပုိခ်စ္ၿပီး ပုိအေရးေပးတာကုိး။ မျမကေလးတုိ႔ သားအမိကလည္း အလြန္တရာ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ၿပီး စိတ္ထားျဖဴစင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမိသားစုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လက္ရဲဇက္ရဲႏုိင္တဲ့ မိဖုရားေခါင္ႀကီးက အလြယ္တကူ လုပ္ႀကံႏုိင္တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခမည္းေတာ္သာယာဝတီမင္းက စိတ္ေရာကုိယ္ပါ မက်န္းမာေတာ့တာမို႔ နန္းေရးနန္းရာမွာ ဘာဆုိဘာမွ သတိမရေတာ့ဘူး။ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာဟာ မိဖုရားေခါင္ႀကီးတုိ႔ သားအမိရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါကုိ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး မိဖုရားေခါင္ႀကီးက အျပတ္ရွင္းလုိက္တာပါ။

          စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ခမည္းေတာ္ကလည္း ေၾကးျပာသာဒ္(အရူးေထာင္)ထဲမွာ ေရာက္ေန၊ မယ္ေတာ္နဲ႔ ဘြားေတာ္ကလည္း မ်က္စိေအာက္မွာ အသတ္ခံရ။ တရားနဲ႔ေျဖတတ္တဲ့ အရြယ္လည္းမဟုတ္။ တုံးတုိက္တုိက္ က်ားကုိက္ကုိက္ ရင္ဆုိင္ရေအာင္လည္း ေယာက်္ားသားမဟုတ္။ ေဒါင္က်က် ျပားက်က် ေနထုိင္ရေအာင္လည္း ေသြးသားႏုနယ္တဲ့မိန္းမသား ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၊ အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တဲ့တစ္ေကာင္ၾကြက္ကေလး လႈိင္ထိပ္ေခါင္ အမုိက္ကေလးကုိ ပုိက္ေထြးေတာ္မူလွည့္ပါ မယ္ေတာ္ဘုရားလို႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ ထ ငုိလုိ႔ငုိ၊ ေန႔မွာအစာမစားဘဲ ေနလုိ႔ေန ပါရမီရွင္ကေလးမုိ႔လုိ႔သာ၊ ေတာ္တန္ရုံလူဆုိ ေနရာမွာပဲ ရင္ကြဲေသမွာ အမွန္ပါ။ ဒီကေလးရဲ႕ ဘဝကုိ လူစိတ္ရွိတဲ့ ဘယ္သူမဆုိ ဘယ္လုိလုပ္ၾကည့္ရက္ႏုိင္မွာလဲ။ ရက္စက္တဲ့သူက ရက္စက္ရက္ေပမယ့္ ျမင္ရသူက မျမင္ရက္ႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိဖုရားေခါင္ႀကီးရဲ႕ သမီးအႀကီးျဖစ္သူ စုဖုရားႀကီး(ေနာင္အခါ မင္းတုန္းမင္းရဲ႕ မိဖုရားေခါင္ စၾကာေဒဝီ)က လႈိင္ကေလးကုိ ေခၚယူေမြးစားလုိက္ပါေတာ့တယ္။

"မပဋာလက္သစ္ေလး လႈိင္ထိပ္ေခါင္"

          သစ္ငုတ္ျမင့္တုံ ျမက္ျမင့္တုံဆုိတဲ့ စကားလုိပဲ လႈိင္ကေလးရဲ႕ ကံဇာတာက တက္လုိက္ က်လုိက္ေပါ့။ လႈိင္(၂၄)ႏွစ္အရြယ္မွာ ကေနာင္မင္းနဲ႔ လက္ဆက္ရလုိ႔ အိမ္ေရွ႕စံ မိဖုရားဘဝနဲ႔ နန္းစံခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏပါ။ လႈိင္ အသက္(၃၃)ႏွစ္မွာေတာ့ ျမင္ကြန္းျမင္းခုံတုိင္အေရးမွာ ကေနာင္ မင္းသားႀကီးလုပ္ႀကံခံရျပန္တယ္။ ေမာင္ေတာ္မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္ေရွ႕စံ မိဖုရားအရာမွ ေလွ်ာက်သြားၿပီး သာမန္နန္းတြင္းသူဘဝနဲ႔ပဲ အိမ္နိမ့္စံခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ေနာင္(၉)ႏွစ္အၾကာ လႈိင္ အသက္(၄၂)ႏွစ္အရြယ္မွာ ကံကုန္ခဲ့ရတယ္။ ဝဋ္ကၽြတ္သြားတယ္ဆုိရမွာေပါ့။ ေစာေစာစီးစီး ကံကုန္တာက ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါ။ လႈိင္ ဆုံးၿပီးေနာက္ (၄)ႏွစ္အၾကာမွာ လႈိင္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသားေလးျဖစ္တဲ့ ထန္းတပင္မင္းသားေလးလည္း ကြပ္မ်က္ခံရပါေတာ့တယ္။ မင္းတုံးမင္း နတ္ရြာစံၿပီးစ နန္းလုပြဲမွာ အေခ်ာင္အသတ္ခံလုိက္ရတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ လႈိင္ အသက္ရွင္ခဲ့ရင္ လႈိင္လည္း သူ႔သားႏွင့္အတူ  အသတ္ခံရဦးမွာေပါ့။

          အေဖကရူး၊ အေမနဲ႔အဖြားက အသတ္ခံရ၊ လင္ေတာ္ေမာင္ကလည္း လုပ္ႀကံခံရ၊ အမရပူရ မပဋာ၊ ရတနာပုံမပဋာ၊  ေခတ္သစ္ မပဋာလုိ႔ေတာင္ ဆုိရမလုိပါပဲ။

          ေၾသာ္ သြားေလသူမ်ားက တဒဂၤတစ္ခဏသာ ခံစားၾကရေပမယ့္ က်န္ရစ္သူမွာေတာ့ ထာဝရ ဘဝတာ ခံစားခဲ့ရရွာပါတယ္။ သြားေလသူမ်ားက တစ္ခဏသာဆင္းရဲၾကေပမယ့္ က်န္ရစ္သူမွာေတာ့ ထာဝရ တစ္ဘဝလုံး ဆင္းရဲခဲ့ရရွာပါတယ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ ေကြကြင္းရတာဆုိေတာ့ ဒါလည္း ဝဋ္ေၾကြး တစ္မ်ဳိးေပါ့။

"ႏွစ္ေလာင္းၿပဳိင္ လုိက္ ေသခ်င္သူေလး လႈိင္ထိပ္ေခါင္"

          လႈိင့္ကုိေတာ့ နန္းတြင္းကသာမကဘဲ စာေပေလာကတစ္ခုလုံးကပါ ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကပါတယ္။ လႈိင္က ကဗ်ာအရာ စာေပအႏုပညာမွာ ပါရမီရွင္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လုိ႔ပါပဲ။ နန္းတြင္းအမႈိက္ပုံႀကီးထဲက အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ရနံ႔သင္းတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ေပါ့။ လႈိင္ရဲ႕ စာေပလက္ရာေတြကုိ ခုထိ အျမတ္တႏုိးနဲ႔ တန္ဖုိးထားေနၾကတုန္းပါ။ ေလညွင္းသယ္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ရဲ႕ သတင္းေမႊးေလးတစ္ပုဒ္ေပါ့။ လုပ္ႀကံခံရတဲ့ ေမာင္ေတာ္ကေနာင္မင္းသားရဲ႕ ရုပ္ကလာပ္အေလာင္းေကာင္ကုိၾကည့္ရင္း ခံစားခ်က္ကုိ လက္တန္းစပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကုိ အမွတ္တရ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ ေသာကပုလဲသြယ္ ေလးခ်ဳိးကဗ်ာေလးပါ။ ဒီအခုိက္မွာ လႈိင္ဘယ္လုိခံစားရတယ္ဆုိတာ ကုိယ္ခ်င္းစာႏုိင္တာေပါ့။

          အပုတ္ခ်ိန္ ကုိယ္ေတာ္က်ၿပီမုိ႔

          ရုပ္အိမ္ေတာ္ ညဳိကာၾကြေသာ္လည္း

          ငုိကာမွ မယ္မငုိ။

          မႀကံတတ္ေလဘု

          ဇရပ္မွာ ဧည့္သည္ဆုံးသည္သုိ႔

          ဘုန္းျပဳသကုိ။

          ထီးျဖဴေတာ္ ရွစ္ခ်က္က်င္းပါလုိ႔

          ေက်ာက္နီတြင္ ေရႊတညင္းရယ္ႏွင့္

          အမယ္မင္း သခင့္ကုိ

          ေရႊဖုိႏွင့္ တင္ခ်င္သား။

          ေၾကာင္းမခုိင္

          မေပါင္းပုိင္ အေျခစုိက္တာေၾကာင့္

          ႏွစ္ေလာင္းၿပဳိင္ ေသကာလုိက္ခ်င္ရဲ႕

          ေသာင္းထုိက္ညာဖြား။    ။

          ဝဋ္ေၾကြးရွိရင္ ေပးဆပ္ရၿမဲပါ။ ကံၾကမၼာဟာ ေသြးႏုသားႏု မိန္းမသားတစ္ေယာက္အေပၚမွာလည္း မညွာတာႏုိင္အားတဲ့အေၾကာင္း ေလွသူႀကီးကေတာ္ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး လႈိင္မင္းသမီးအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္သြြားတာပါ။

"နာဂစ္ေဘးက လူႏွစ္ေယာက္"

          ၂၀၀၈ခုႏွစ္ေမလတုန္းက တုိက္ခတ္ခဲ့တဲ့ နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ လူေပါင္းသိန္းခ်ီၿပီး အသက္ဆုံးရႈံးခဲ့ရတယ္။ ဒီအသက္လုပြဲမွာ ကံမေကာင္းသူေတြ၊ ဉာဏ္မေကာင္းသူေတြ၊ ကံေရာ ဉာဏ္ပါ မေကာင္းသူေတြက ေသေၾကဒုကၡေရာက္ၾကေပမယ့္ ကံေကာင္းသူေတြ၊ ဉာဏ္ေကာင္းသူေတြ၊ ကံေရာ ဉာဏ္ပါေကာင္းသူေတြက်ေတာ့ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကတယ္။

          ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ နာဂစ္အေရးမွာ အခြင့္အလမ္းမရလုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် မေလ့လာခဲ့ရေပမယ့္ စာနယ္ဇင္းေတြထဲကေတာ့ ထုိက္သေလာက္ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကံေကာင္းလုိ႔ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူေတြ၊ ဉာဏ္ေကာင္းလုိ႔ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူေတြ၊ ကံေရာဉာဏ္ပါေကာင္းၾကလုိ႔ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူေတြအေၾကာင္း ဖတ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကံမေကာင္းလုိ႔ ေသၾကတဲ့အထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေတာ္စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။

          ႐န္ကုန္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ မုန္တုိင္းၿပီးမွ သစ္ပင္ပိေသရတာပါ။ မုန္တုိင္း အတြင္းမွာေတာ့ အိမ္ေရာဆုိင္ပါ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ မုန္တုိင္းအၿပီးမွာ မိခင္ျဖစ္သူက အိမ္ေတာ့မုန္တုိင္းက လြတ္တယ္၊ ေစ်းဆုိင္ လြတ္မလြတ္သိခ်င္ေဇာနဲ႔ သမီးျဖစ္သူကုိ အျမန္သြားၾကည့္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ ကေလးမေလးက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူေလးပါ။ ဆုိင္ကုိအသြားမွာ သစ္ပင္ပိေသခဲ့ရပါတယ္။ မုန္တုိင္း လည္းစဲသြားၿပီ၊ ေလလည္းမတုိက္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သစ္ပင္ႀကီးကေကာင္မေလးအလာကုိ ေစာင့္ေန သလုိပဲ။ ခ်ိန္ကုိက္ဗုံးထက္ တိက်လြန္းပါတယ္။ တစ္စကၠန္႔ေလာက္ ေနာက္က်ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစာခဲ့ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အသက္ေဘးက လြတ္ႏုိင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းရွိပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ ကြက္တိမွ တကယ့္ကုိ ကြက္တိပါပဲ။ တမင္တကာလုပ္ႀကံရင္ေတာင္ ဒီလုိ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ရင္မွျဖစ္မွာ။ ခုေတာ့ ကံၾကမၼာက ရုိက္ခ်က္သိပ္ေကာင္းလြန္းေတာ့ ဖန္ဆင္းရွင္ေတာင္ မ်က္လုံးျပဴးရမယ့္ပုံမ်ဳိး၊ ကံၾကမၼာဟာ ေၾကာက္ စရာႀကီးေနာ္။

          ေနာက္အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ေတာ့ ၿမဳိ႕ေလးတစ္ၿမဳိ႕ကပါ။ သြပ္ေတြက်လာတာကုိ လုိက္ေကာက္ရင္း သြပ္ပ်ံတစ္ခ်ပ္က အရွိန္နဲ႔က်လာၿပီး လည္ပင္းကုိ ခုတ္ထည့္လုိက္တာ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသသြားခဲ့တယ္။ ေခါင္းျပတ္စမွာ ေခါင္းမပါတဲ့ ကုိယ္တစ္ပုိင္းက ေလးငါးဆယ္လွမ္းေလာက္ ေခါင္းျပတ္ရာ ႀကီးနဲ႔ ေျပးေနၿပီး ေနာက္မွ လဲက်သြားတာပါ။ ေခါင္းႀကီးကလည္း သြပ္ပ်ံနဲ႔အတူ ပန္းကန္ျပားပ်ံစီးသလုိ ပါသြားခဲ့ၿပီး သြပ္ျပားေရာေခါင္းပါ သစ္ပင္မွာ ခ်ိတ္တင္ေနတယ္တဲ့။ ဘယ္လက္ေျဖာင့္တပ္သားက ဒီေလာက္ကၽြမ္းက်င္မွာလဲ။ ဘယ္ပညာရွင္က ဒီလုိ လုပ္ႏုိင္မွာလဲ အေတာ္ဆန္းတယ္ေနာ္။

"အေၾကြးမယူေကာင္းသည့္အရာ"

          အကုသုိလ္ဆုိတာ အျပဳလြယ္သေလာက္ အဖ်က္ခက္တယ္။ ေလာကေၾကြးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဓမၼေၾကြးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေၾကြးယူလြယ္သေလာက္ ေၾကြးဆပ္ခက္တယ္။ ဓမၼေၾကြးကေတာ့ ေလာကေၾကြးထက္ အတုိးလည္းမ်ားတယ္၊ အတုိးလည္းႀကီးတယ္။ ဓမၼၿမီရွင္က ေလာကၿမီရွင္ထက္ အေတာင္းၾကမ္းတယ္။ အေတာင္းပက္စက္တယ္။ လူေရွ႕ သူေရွ႕မေရွာင္၊ အရြယ္ႀကီးငယ္မေရွာင္၊ ေယာက်္ားမိန္းမ မခြဲျခားဘဲ ေသြးႏုႏု သားႏုႏုေလးမ်ားကုိေတာင္ မငဲ့ညွာ မစာနာအားဘဲ ရက္ရက္စက္စက္ ေတာင္းတတ္တယ္။ ေလာကအေၾကြးေတာင္းတဲ့ၿမီရွင္ေတြကုိ ေၾကြးရွင္က ပုန္းေရွာင္လုိ႔ရေကာင္းရမယ္။ ဓမၼအေၾကြးေတာင္းတဲ့ ကံၾကမၼာၿမီရွင္ေတြကုိေတာ့ ဝဋ္ေၾကြးရွင္ေတြက ေျပးေရွာင္ပုန္းလုိ႔ မလြတ္ႏုိင္ဘူး။ သူလာေတာင္းခ်ိန္မွာ ပုန္းေရွာင္ေျပးလုိ႔မရဘူး။

          ေလာကမွာ အေၾကြးမယူထုိက္ဆုံးအရာဟာ အကုသုိလ္တရားပါ။ အေၾကြးမယူေကာင္းတဲ့အရာ ဟာလည္း အကုသုိလ္ပါပဲ။

"ဘုရားဖူးအဖြဲ႕ရဲ႕ အတိတ္ကံ"

ေရႊပါရမီေတာရဆရာေတာ္ေလးတုိ႔လည္း ဘုရားလက္ထက္က ရဟန္းေတာ္ခုနစ္ပါးလုိ ကံတူအက်ဳိးေပး တာလဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ေနာ္။ ညီေနာင္ႏွစ္ပါးတင္မဟုတ္ဘဲ ဒကာ ငါးေယာက္ပါ ပါေသးတယ္။ နယ္ခံဆရာ ေတာ္ေတာင္ အဆစ္ပါသြားေသးတယ္။ ယာဥ္ကလည္း ဓာတ္ေလွကားမဟုတ္ဘူး။ ဝန္ခ်ီစက္ႀကီး။ ေပသုံးဆယ္လာက္ ျပဳတ္က်တယ္ဆုိေတာ့ ကုိင္ေဆာင့္ခံရသလုိ အေတာ္ခံရခက္ၾကမွာပဲ။ ေက်ာက္ပတ္တီး အေလးႀကီးကုိ လခ်ီ စည္းေႏွာင္ထားရတာလည္း အေတာ္ကုိ ကသိကေအာက္ႏုိင္မွာပါ။

          ဒီဆရာေတာ္ေလးေတြဆုိ စာေရးေတာ့လည္း စကားလုံး အႏုအလွေလးေတြေရးၾက။ တရားေဟာ ေတာ့လည္း စကားလုံးလွလွေလးေတြ ေဟာၾက၊ ေဟာတဲ့တရားကလည္း သိမ္ေမြ႕နက္နဲ၊ ရုပ္ရည္ဥပဓိနဲ႔ အမူအရာေတြကလည္း သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့၊ ကုသုိလ္တရားေတြနဲ႔ ထုံမႊမ္းထားတဲ့ ႏွလုံးသားပုိင္ရွင္ေတြ၊ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာအတြက္ အလွဴအတန္း ေပးကမ္းရက္ေရာတဲ့ ဒါနပါရမီရွင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

          ေၾသာ္....သူတုိ႔ေလးေတြကုိမွ ေရြးၿပီးျဖစ္ရတယ္လုိ႔ ကံၾကမၼာရယ္ ရက္စက္လြန္းပါဘိ။ သူတုိ႔အစား ဘုန္းဘုန္းသာ ျဖစ္လုိက္ခ်င္ပါဘိေတာ့တယ္။ အင္းေလ ဘုန္းဘုန္းသာျဖစ္ရင္ ဒီဆရာေတာ္ေလးေတြလုိ ကရုဏာသက္ခံရမွာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးၿပီး မုဒိတာအပြားခံရမွာ ျမင္ေရာင္မိေသးတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကုိ တအားနင္းခ်စ္တဲ့သူေတြက နည္းမွ မနည္းပဲကုိး။

"မိန္းကေလးေတြ သတိထား"

          ဓမၼပဒလာ တေယာဇနဝတၳဳထဲက လယ္သမားဟာ အမ်က္ေၾကာင့္၊ လယ္သမားကေတာ္ဟာ အရွက္ေၾကာင့္၊ ႏြားေက်ာင္းသားေတြဟာ ရမၼက္ေလာဘေၾကာင့္ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္မိခဲ့ၾကလုိ႔ ခုလုိ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရတာပါ။

          ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လုိအေၾကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္လုိက္မာန္ပါ မလုပ္မိဖုိ႔ သတိေပးရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါလည္း တပည့္ေတြမုိ႔ ေျပာရတာပါ။ ခုေခတ္မိန္းကေလးေတြက ကိုယ့္ရင္ေသြးေလာင္းကုိ ကုိယ္ျပန္သတ္မိ ေနၾကတယ္။ ေစာင့္စည္းရမယ့္ တာဝန္က် ပ်က္ကြက္ၿပီး အၿပဳိင္အဆုိင္ ရင္ေသြးေလာင္းကုိ သတ္ပစ္ေနတဲ့ မိန္းမယုတ္ေတြကုိ သင္ဓုန္းသြားငရဲက ႀကဳိဆုိေနမွာပါ။ ငရဲက လြတ္ရင္လည္း မိန္းမသားနဲ႔ မတန္တဲ့ ေလာကဓံေတြကုိ ေသြးႏုသားႏု ဘဝမ်ဳိးနဲ႔ ခံၾကေပဦးေရာ့ေပါ့။

          "အတုိးႀကီးလြန္းတဲ့ အေၾကြးေတြ"

          ႏြားကုိသတ္တာ တစ္ခါတည္းပါ၊

          ကုိယ့္က်ေတာ့ ခုနစ္ဘဝျပန္ခံရတယ္။

          ေခြးကုိသတ္တာ တစ္ခါတည္းပါ၊

          ကုိယ့္က်ေတာ့ ဘဝတစ္ရာ ျပန္ခံရတယ္။

          ဖြတ္ကုိညွဥ္းတာ တစ္ခါတည္းပါ၊

          ကုိယ့္က်ေတာ့ တစ္ဆယ့္ေလးဘဝ ျပန္ခံရတယ္။

          မတန္လုိက္တာေနာ္။

          ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ မိႏု သူ႔ေၾကြးရွိရင္ ျပန္ဆပ္လုိက္ဆုိတဲ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏုကုိ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ဆုံးမတဲ့စကားလုိေပါ့ အကုသုိလ္က်ဴးလြန္ၿပီးၿပီဆုိရင္ေတာ့ ခံဖုိ႔သာျပင္ထားေပေရာ့ပဲ။

          ေညာင္ပင္သာဆရာေတာ္ တပည့္မမုိးမုိး၊ တပည့္ မငယ္ငယ္နဲ႔ေညာင္ပင္သာရြာသူရြာသား အေပါင္းတုိ႔ က်န္းမာ ခ်မ္းသာ ေဘးရန္ကြာ၍ လုိရာဆႏၵျပည့္ဝၾကပါေစ။

အေၾကြးေတြကုိ

ေပးဆပ္ေနတဲ့

ဘုန္းဘုန္း

ဝီရသူ(မစုိးရိမ္)

29.9.2009

(ဤစာမူသည္ ဆရာေတာ္ဦးဝီရသူ မႏၲေလး အုိးဘုိအက်ဥ္းေထာင္တြင္ သီတင္းသုံးေနထုိင္ရစဥ္ 28.9.2009 ႏွင့္ 29.9.2009 ရက္ေန႔မွာ ေရးသားခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။ လစဥ္ ပုံမွန္ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႕ေသာ ေရႊဘုိၿမဳိ႕နယ္၊ ေညာင္ပင္သာေက်းရြာေန တပည့္မ မုိးမိုးႏွင့္ တပည့္မ မငယ္တုိ႔ထံ ေရးသားေပးပုိ႔ေသာ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ျဖစ္ပါသည္။ စာဖတ္ပရိသတ္ႀကီး သတိသံေဝဂပြားႏုိင္ေစရန္ ျပန္လည္ တင္ျပေပးလုိက္ပါသည္။)

အယ္ဒီတာအဖြဲ႕

မဟာဝီရ ရသစုံ မဂၢဇင္း